Rozdział 9

Kilka dni później, Mary zebrała się na odwagę, żeby iść i ponownie zobaczyć się z Harry’m. Powinna być silna, nie była jedyną osobą przechodzącą przez to bagno, nie zasłużyła na to, żeby móc być smutną. Ale prawda była taka, że to nie powstrzymywało jej od emocjonalnego załamywania się w każdej cholernej godzinie, która upływała.
- Przykro mi. – pielęgniarka podniosła wzrok na Mary. – Odwiedziny skończone. Tylko członkowie rodziny mogą go widzieć.
- Proszę. – wyszeptała Mary. – Pozwól mi się z nim zobaczyć. Nie mamy nic do stracenia. – zamrugała gwałtownie, aby powstrzymać się od płaczu.
Pielęgniarka westchnęła i uśmiechnęła się smutno.
- Idź. Powiem doktorowi Johnsonowi, że przyszłaś go odwiedzić.
Mary rozpaczliwie skinęła głową i ruszyła korytarzem do pokoju C13. Harry, jak zawsze leżał na łóżku, blady, rozbity i ledwo trzymający się życia.
- Kto tam? – zapytał Harry. Próbował usiąść i ostro zaczerpnąć powietrza, ale zamiast tego opadł z powrotem na materac.
- To ja.
- Mary Lou. – westchnął, rozpościerając ramiona. – Jak się masz?
- To nie o mnie powinniśmy rozmawiać. Czujesz się lepiej, prawda? – tak jak zawsze usiadła w nogach jego łóżka, kładąc dłoń na jego kończynie.
- Wiesz, że nie ma sensu mnie o to pytać, prawda? To jest… Ja jestem skończony, okay? Gra skończona. To koniec.
- Ja nie… Nie chcę w to wierzyć. – Mary przełknęła ślinę i podniosła palce do oczu, desperacko próbując pozbyć się łez.
- Ale to prawda! – krzyknął Harry łamiącym się głosem. – Nie widzę sensu w dawaniu ci fałszywej nadziei; Proszę Mary Lou, nie niszcz siebie przez myślenie, że będzie ze mną lepiej.
I cóż, Mary nie była głupia. Była w pełni świadoma, że Harry umiera dosłownie na jej oczach i wiedziała, że nie ma dla niego żadnej nadziei.
Ale wiedziała też o jednej rzeczy, dotyczącej nadziei: dawała ci ona uczucie spokoju i szczęścia, tylko po to, żeby później pociągnąć cię w dół i roztrzaskać twoją duszę na drobne kawałeczki.
- Gdzie jest twoja rodzina? – zapytała Mary zachrypniętym głosem.
- Oni… nie żyją. Myślę, że moja siostra jest gdzieś w Francji. Nie mogła tego udźwignąć.
- Wiesz, że nie przestanę cię odwiedzać? – zapewniła go Mary, ściskając jego kościstą nogę.
- Obiecujesz? – zapytał. Jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała w zastraszająco wolnym tempie.
- Obiecuję.