Rozdział 3

- Świat jest pięknym miejscem. – westchnął Harry, odchylając się do tyłu na swoim krześle.

- Skąd wiesz? Przecież nie widzisz.

- Pewnego razu widziałem, Mary Lou. Nie urodziłem się ślepy. – przerwał. – Po prostu wiem, że świat nadal jest piękny.

To była jego odpowiedź niemal na wszystko: ‘po prostu wiem’. Mary często zastanawiała się, dlaczego tak mówi, ale w gruncie rzeczy zgadzała się z nim.

Widywali się raz w tygodniu, czasami w bibliotece, a czasami w kawiarni na rogu ulicy. Oczywiście nie planowali tego, po prostu lubili te same miejsca.

Nakryła siebie na zastanawianiu się, jak wróci do domu i uznała, że stosownie byłoby go o to zapytać.

- Jak wrócisz do domu? Robi się późno. – Mary wstała, przewieszając sobie swoją skórzaną torbę przez ramię.

- Pojadę autobusem.

- Skąd wiesz, kiedy się zatrzymuje?

- Wciąż mam uszy.

- Oh. Racja. – autobus robił mnóstwo hałasu, kiedy się zatrzymywał, tak jak teraz.

- Dobrej nocy Mary Lou. – wstał i postukał swoją laską naokoło siebie. Robił malutkie kroczki i uderzał o wiele rzeczy na swojej drodze, zanim w końcu dotarł do drzwi. Mary obserwowała jak odbił się od nich, aby w końcu wejść do środka i złapać się mocno uchwytu.

- Dobrej nocy Harry. – szepnęła.